Len i pokrewne cz. 2

Liście lnu są wąskie, w wierzchołku zaostrzone, miękkie, ciemno-zielone i ćmawe, t. j. bez połysku. Ze spodu znać na nich delikatne żyłki, czyli nerwy, z tych najwydatniejsze są trzy obok siebie w podłuż liścia biegnące. Można to wyrazić krótko tak: liście lnu są trójnerwowe. Końce wszystkich pędów są zwieszone, i z kątów ich ostatnich listków wychodzą kwiaty. Bywa ich 5 – 7 na szypułkach dłuższych od wysokości kwiatu.

Kwiat ma kielich o pięciu jajowatych działkach. Korona jasno-błękitna o płatkach tak z osadnika wychodzących, że zawsze między dwiema działkami stoi jeden płatek, mówi się to krótko: płatki są względem działek międzyległe. Są też dwa razy od nich dłuższe, w nasadzie, to jest tam, gdzie wychodzą z łodygi, wąskie, ku górze jajowato rozszerzone i lekko odgięte, wskutek czego cały kwiat jest dzwoneczkowaty. Płatki rychło po rozwinięciu się kwiatu opadają, mówi się to krótko tak: korona jest nietrwała. Pręcików pięć naprzeciwległy cli płatkom, to jest, że każdy stoi przed płatkiem. Ich nitki są spłaszczone, szydłowate, w nasadzie między sobą zrosłe. Między nimi pięć szczuplejszych ząbków.