Pszenica i pokrewne cz. 2

Pszenica ma korzeń włóknisty i kilka pędów, które na dobrej glebie do 2 m. wysokości dochodzą. Pędy pszenicy, podobnie jak wszystkich traw, nazywane są źdźbłem, wyglądają też odmiennie od innych. Łodyga jest w pewnych odstępach, w węzłach, z których liście wychodzą, zgrubiała i pełna, zresztą od jednego takiego, jak je lud nazywa, kolanka do drugiego węższa i wewnątrz pusta. Liść wychodząc z kolanka otacza międzywęźle jakby tutką z jednego boku rozprutą, czyli pochwą, a wyżej rozpłaszcza się w długą, wazką, mniej więcej szorstką blaszkę, wzdłuż której nerwy biegną równolegle. W tern miejscu, gdzie z pochwy wybiega blaszka, wyrasta mały błonkowaty wyrostek, języczek. Wszystkie liście stoją skrętolegle w dwu podłużnych szeregach na przemian na lewo i prawo. Źdźbło, jak każdy pęd, wydłuża się swym końcem, a liście, które się tu tworzą, rosną prędzej, niż wierzchołek łodyżki, na której powstały i dlatego to wierzchołek jest zawsze wśród najmłodszych liści ukryty.

Dopiero jak pszenica ma kwitnąć, to wierzchołek pączka wydłuża się i zboże zaczyna się kłosić, to znaczy, że pączek nie tworząc zwykłych liści, które by go ukrywały, staje się widoczny, wyrastając w kwiatostan, zwany w codziennym życiu kłosem.