Wysadzanie roślin z grzędy

­Termin, do którego roślinki pozostawiają się na grządce nasiennej

Wszystkie drzewka l-roczne mogą być przesadzane z grzędy do szkółki drzewnej, dla każdego jednak rodzaju można przypuszczalnie określić czas do którego młode roślinki mają pozostać na grzędzie nasiennej.

Dąb należy przesadzać jednoroczny i w żadnym razie nie później jak przed skończeniem 2 lat. Ponieważ pionowy korzeń dębowy szybko rośnie w głąb mało się rozgałęziając, należy przez to w razie nie przesadzenia rośliny w przeciągu 1-2 lat obciąć korzenie na ukos za pomocą ostrego szpadla, przy czym uważać, aby zostająca przy życiu część korzenia miała 15-20 centymetrów.

­Lipa przesadza się zwykle w 3-letnim wieku, lecz jeśli rozwija się tępo, to trzeba ją zostawić dłużej na grzędzie nasiennej.

Wiązy, jesiony i klony najlepiej przesadzać w wieku 2 lat lub w razie słabszego rozwoju pozostawić na grzędzie nasiennej do czasu, aż dorosną do 20 centymetrów.

Sosna przesadza się zwykle po roku od czasu zasiewu, gdyż w późniejszym wieku często zapada na zaraźliwe choroby, od których 2-3-latki giną. Jeżeli  jednak nie mają żadnych oznak chorobliwych, to zostawiają się do 2-3 lat, przesadzanie jednak 3-letniej sosny z nasiennych grządek w ogóle nie daje dobrych rezultatów.

Świerk i jodła mogą pozostawać na grządce najdłużej ze wszystkich rodzajów drzew, mianowicie do 5 lat, a nawet dłużej.

Limba i sosna amerykańska przesadzają się do szkółki w wieku 1-2 lat; limba nawet może pozostać i do 3-4 lat.

Wydobywanie z ziemi roślinek

Przy przekopywaniu roślin z grządki nasiennej do szkółki drzewnej należy zachowywać następujące ostrożności:

a) Przy kopaniu należy jak najdalej zagłębiać szpadel w celu wyciągnięcia większej ilości korzeni. Jeżeli korzenie są tak długie, że utrudniają przesadzanie, to po wykopaniu należy odciąć korzonki za pomocą ostrego noża lub siekiery, lecz w .żadnym razie nie obrywać przy wydostawaniu tępym narzędziem.

b) W celu uniknięcia nadwerężenia korzonków przy wykopywaniu roślinek, należy kopać nie po je­dnej sztuce, lecz pękami, tj. ile się zmieści na szpadel, a następnie, otrząsając z lekka ziemię z korzeni, porozdzielać roślinki.

c) Po rozdzieleniu roślinek trzeba się strzec, aby one zanadto nie wysychały, w tym celu należy obrzucić korzenie ziemią lub też włożyć do rozczynu, przyrządzonego z ziemi i wody. Do środków tych należy się udawać zaraz po wykopaniu rośliny, ponieważ wątłe włókienka korzeniowe w kilka minut mogą tak wyschnąć (szczególnie na wiosnę), że stracą siłę utrzymania rośliny przy życiu.

d) Po wykopaniu następuje segregowanie roślinek. Chore i wątłe rośliny, uszkodzone przy wykopywaniu, lepiej odrzucać, niż przesadzać na niepewne.

e) Przy wykopywaniu i segregowaniu roślin nie należy dotykać rękami korzonków, gdyż przez takie dotykanie mogą bardzo ucierpieć wątłe roślinki (szczególnie sosnowe i świerkowe). Najlepiej trzymać roślinę za szyjkę, tj. część znajdującą się pomiędzy korzeniem a strzałą, gdyż w każdym razie łodyżka rośliny mniej cierpi z tej przyczyny niż korzonki.